Wapenveld

Abstract

Dat The unlikely pilgrimage of Harold Fry veel weg heeft van John Bunyans Pilgrim’s progress maakt het nog niet tot een christelijke film. Toch ontdekte Hendrik Mosterd de nodige haakjes met het transcendente. Een wonder is daarvoor niet nodig.  

Harold Fry, een gepensioneerd Engelsman, opent bij het ontbijt onder toeziend oog van zijn vrouw een brief die afkomstig blijkt van Queenie Hennessie. Zij is een oud-collega met wie hij het in het verleden goed kon vinden. Ze groet hem in haar brief vanuit een hospice in het noorden van het land, omdat ze stervende is aan kanker. Harold neemt pen en papier ter hand voor een reactie, maar hij kan de goede woorden niet vinden. Meerdere pogingen belanden in de prullenmand en ook zijn laatste versie is dermate ontoereikend dat hij niet bij machte is die te versturen.

Met de niet verstuurde brief op zak dwaalt Harold rond door het dorp waar hij woont, totdat hij aan de praat raakt met een jonge kassière in het lokale tankstation. Hij vertrouwt haar zijn verhaal toe, waarop ze hem aanraadt niet op te geven en te blijven geloven. Harold geeft aan dat hij geen aanleg heeft voor religie, maar dat is niet wat zij bedoelt. De kassière wil alleen maar zeggen dat geloof in dit soort situaties verschil kan maken. Harold stapt daarop het telefoonhokje in, belt naar het hospice aan de andere kant van het land en vraagt een verpleegster zijn oud-collega te vertellen dat hij te voet naar haar onderweg is. I'll keep walking and she must keep living. Op die manier begint de pelgrimage van Harold Fry van South Devon naar Berwick-upon-Tweed.